Αποδοχή και ξανά αποδοχή (;)

Διάβασα κάπου πως υπάρχουν πέντε στάδια αποδοχής. Και τα έζησα. Και τα πέντε.

Η προδοσία είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε μια σχέση. Σε καταστρέφει εσωτερικά 

αλλά, γιατί όχι, και εξωτερικά.

Αρχικά, μόλις συμβεί το γεγονός, περνάς το πρώτο σοκ, μικρό ή μεγάλο. Μπορεί να μην επηρεαστείς πολύ, αλλά αυτό που μετράει είναι ο πόνος. Ο πόνος της προδοσίας...Το ίδιο το συμβάν καμία σημασία δεν έχει αφού κάθε ψυχή είναι διαφορετική και έχει διαφορετικές αντοχές. Αυτό που κάνει το σοκ τόσο σημαντικό είναι οι άμυνες του εαυτού. Στην αρχή δεν το αντιλαμβάνεσαι πραγματικά, δεν το νιώθεις. Αργότερα όμως, μετά από μέρες ή μήνες, το μυαλό επαναλαμβάνει ξανά και ξανά. Νομίζεις πως αυτό που έχει συμβεί δεν σε επηρεάζει καθόλου και όλα είναι μέλι γάλα.

Το δεύτερο στάδιο της αποδοχής, το οποίο επαναλαμβάνεται όποτε πονάς, είναι η άρνηση. Η άρνηση προκύπτει από τις ιδέες που έχεις του τύπου "Δεν μπορεί να έγινε" ή "Πώς μπόρεσε να μου το κάνει", και παρόμοιες μαζοχιστικές σκέψεις που δημιουργούν μια μόνιμη κατάσταση deja vu. Η άρνηση πηγαίνει πακέτο με την σύγκριση. Εσύ θεωρείς τον εαυτό σου τρίκαλο και ποτέ δεν θα έκανες κάτι τέτοιο στον φίλο-σχέση-αδελφό-ξάδελφο. Και αυτό σε πονά ακόμα πιο πολύ. 

Ο πόνος, η θλίψη είναι μέρος της άρνησης. Σταδιακά η άρνηση της πραγματικότητας μετατρέπεται σε παράπονο και σε αυτοτιμωρία. Τι έκανες λάθος; Πού έφταιξες; Πονάς και δεν ξέρεις ούτε εσύ τον αληθινό λόγο. Πονάει περισσότερο η προδοσία ή η απώλεια ενός φίλου; Το στάδιο του πόνου έρχεται και ξανάρχεται. Και στην πραγματικότητα δεν ξέρω αν φεύγει...Πονάς γιατί δεν μπορείς να εμπιστευτείς. Πονάς γιατί τα αισθήματα έχουν σχεδόν φύγει. Αλλά αυτό που έμεινε τον ζητάει πίσω. 

Καθώς βιώνεις την θλίψη αρχίζεις να νιώθεις την οργή. Πρέπει να κατηγορήσεις κάποιον για την ραγισμένη σου καρδιά. Θυμώνεις με όλα, βρίσκεις πάντα αφορμές για να θυμηθείς ακριβώς τι έχει συμβεί και να βασανίσεις πάλι τον εαυτό σου. Ο πόνος και η οργή είναι τόσο κοντινά στάδια που πολλές φορές μπερδεύουν ακόμα και εσένα. 

Νιώθεις τόσο θυμό και οργή και σιγά σιγά περνάς στο στάδιο της αποδοχής. Νιώθεις καλά με τον εαυτό σου και ασφαλής. Αποφασισμένη. Δυνατή. Έχεις αποδεχτεί πια αυτό που συνέβη και ζεις μ' αυτό. Έχεις βρει και μια λογικά αιτία για όλα όσα σε πλήγωσαν. Όλα είναι τέλεια! 

Μπορείς όμως να αφεθείς στα συναισθήματά σου χωρίς φόβο;

Το σκηνικό επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Αρκεί μια φωτογραφία, ένα τραγούδι, ένα όνειρο και αρχίζεις πάλι τα δάκρυα. Το χειρότερο; Περνάς από την αρχή όλα τα στάδια. 

Τελικά το έχεις αποδεχτεί;