Μοναδικές δημιουργίες - Καλλίστη Πλεκτοτεχνήματα

Γεια σας! Είμαι εδώ με ένα καινούριο post για το οποίο είμαι πάρα πολύ ενθουσιασμένη. Εδώ και καιρό έχω ανακαλύψει μια σελίδα στο facebook και ήθελα να την μοιραστώ μαζί σας! 

Η σελίδα ονομάζεται Καλλίστη Πλεκτοτεχνήματα και ανήκει σε δύο δημιουργικές κυρίες. Στην σελίδα υπάρχουν κάποιες από τις δημιουργίες τους αλλά μπορείτε να παραγγείλετε ο,τι φαντάζεστε! Οι τιμές είναι πολύ χαμηλές ειδικά σε σχέση με άλλα χειροποίητα προϊόντα και βρίσκονται στην διάθεσή σας για άμεση εξυπηρέτηση.

Θέλω να προσθέσω κάποια από τα αγαπημένα μου κομμάτια!!

(Τις εικόνες της πήρα από την σελίδα τους στο facebook)

Αρχαιολογία

Μικρή άκουγα να λένε "είμαι ερωτευμένος με την φωτογραφία" ή "είμαι ερωτευμένος με το θέατρο" και δεν καταλάβαινα. Πώς γίνεται ένας άνθρωπος να έχει ερωτευτεί κάτι και όχι κάποιον;

Τώρα το ξέρω. Τώρα είμαι και εγώ ερωτευμένη με κάτι. Με την αρχαιολογία. 

Πολλοί μας ρωτούν "γιατί είστε τόσο αισιόδοξοι όταν βρίσκετε έναν τάφο;". Αυτό από μόνο του είναι λίγο μακάβριο... Δεν είναι ο τάφος, ούτε ο νεκρός είτε είναι βασιλιάς είτε απλός άνθρωπος.

Είναι το ταξίδι στο χρόνο που ζεις κάθε φορά που έρχεται και ένα εύρημα στο φως. Αντικείμενα που ήταν κρυμμένα για χιλιάδες χρόνια περιμένουν τον αρχαιολόγο να τους δώσει ξανά ζωή. Η αρχαιολογία σου δίνει την ευκαιρία να γίνεις μέρος αυτής της ιστορίας. Της ζωής ανθρώπων που έζησαν 3000 χρόνια πριν! Ακουμπάς αυτά τα αντικείμενα με τόση προσοχή, τα οποία κατασκεύασαν και χρησιμοποίησαν άνθρωποι πόσες χιλιάδες χρόνια πριν. 

Βρίσκουμε για παράδειγμα ένα κύπελλο και αμέσως η φαντασία ξεκινάει να δημιουργεί εικόνες. Ποιός το κατασκεύασε; Για ποιόν λόγο; Πόσοι άνθρωποι είχαν ξεδιψάσει από αυτό το κύπελλο; Και άλλα πόσα ερωτήματα για τα οποία δεν θα πάρουμε ποτέ απαντήσεις. 

Γι' αυτό είμαι ερωτευμένη με την αρχαιολογία. Ξεκινάμε την δουλειά από τις 07:00 το πρωί και κάποιες φορές συνεχίζουμε μέχρι το βράδυ. Αλλά η αρχαιολογία δεν σε κουράζει ποτέ. Κάθε μέρα είναι και μια πρόκληση. Κάθε μέρα υπάρχει η ελπίδα πως κάτι καινούριο θα αποκαλυφθεί και θα συμπληρώσει ένα ακόμα κομμάτι στο παζλ της ιστορίας. 

Αρχαιολογικό εύρημα δεν είναι μόνο κάτι χρυσό ή κάτι πολύτιμο. Οτιδήποτε ήταν χρήσιμο στην ζωή ενός ανθρώπου είναι αρχαιολογικό εύρημα. Ακόμα και το απλό λίθινο εργαλείο ή ο μικρός πήλινος σκύφος. Τα καθημερινά αντικείμενα αναπλάθουν την ζωή των ανθρώπων που έζησαν στην αρχαιότητα, τον τρόπο που γιόρταζαν, τον τρόπο που σκέφτονταν, την δημόσια αλλά και την ιδιωτική ζωή τους.

Εκείνη η στιγμή που βρίσκεσαι στον αρχαιολογικό χώρο, κάτω από τον ήλιο με θερμοκρασία στους 30 βαθμούς, και αποκαλύπτεις τα όστρακα από ένα αγγείο, που πιθανόν χρησιμοποιήθηκε για τελετουργίες και μυστήρια είναι ανεκτίμητη! Δεν σε ενδιαφέρει ούτε η ζέστη ούτε το δέρμα σου που θα καεί από τον ήλιο. Νοιάζεσαι μόνο για το μικρό αγγείο.... 

Από την μια βιάζεσαι για να δεις τί κρύβεται κάτω από το χώμα, και από την άλλη δουλεύεις τόσο αργά γιατί πρέπει να είσαι προσεκτικός έτσι ώστε να διατηρηθεί όσο το δυνατό καλύτερα μετά την αποκάλυψή του.

Εμείς έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε ολόκληρα μνημεία γνωρίζοντας την χρονολογία κατασκευής και την ιστορία τους. Παρόλα αυτά η δουλειά του αρχαιολόγου δεν είναι τόσο εύκολη. Τα μνημεία σώζονται στα θεμέλιά τους και τα κινητά ευρήματα είναι αρκετά σπάνια. Χρειάζονται μήνες ίσως και χρόνια μελέτης για να δημοσιευτεί η σίγουρη χρονολογία και χρήση του κάθε μνημείου. 

Και πάλι τίποτα δεν είναι σίγουρο. Όλα είναι υποθέσεις για ένα παρελθόν που μας φαίνεται τόσο γνωστό αλλά ταυτόχρονα και τόσο  άγνωστο. Ίσως αυτό είναι που κάνει το επάγγελμα του αρχαιολόγου τόσο ενδιαφέρον. Δημιουργούμε ένα παρελθόν και φανταζόμαστε την ιστορία με τα μέσα που διαθέτουμε. Ίσως η ζωή των ανθρώπων δεν ήταν τόσο απλή και ροζ όσο θέλουμε να πιστεύουμε. Ίσως πάλι να ήταν πιο όμορφη από αυτό που φανταζόμαστε. 

Η αλήθεια είναι όμως πως στην περίοδο που διανύουμε μόνο το παρελθόν μπορεί να μας κρατήσει να ονειρευόμαστε για το μέλλον. Γιατί έχουμε βαθιά ιστορία για να την αφήσουμε να καταστραφεί μέσα σε λίγα χρόνια κρίσης.

Συνέβη και όποιος θέλει το πιστεύει

Δεν θα αναφερθώ σε ονόματα ούτε σε ημερομηνίες. Αυτό που έχει σημασία είναι η ίδια η ιστορία.     Χωρίς υπερβολές, θα γράψω αυτά που άκουσα από την ίδια την "πρωταγωνίστρια". Και όποιος θέλει το πιστεύει...

Γνωρίστηκαν στο γυμνάσιο και από τότε ήταν αχώριστοι. Η φιλία τους δεν άργησε να γίνει σχέση. Μια σχέση τόσο δυνατή και αγαπημένη που πίστευαν πως θα κρατήσει για πάντα. Το αγόρι όμως άρχισε να γίνεται κτητικός και ζηλιάρης. Αλλά το κορίτσι έβλεπε μόνο στοιχεία αγάπης που τα δικαιολογεί όλα. Αν αγαπάς δεν πρέπει να μιλάς σε ξένους και είναι καλό να ξεκόψεις από τους φίλους σου για να αφοσιωθείς στην παντοτινή σου αγάπη. Πρέπει να είσαι συνέχεια μαζί με το άλλο σου μισό. Πώς αλλιώς θα αποδείξεις την αγάπη σου;
Οι γονείς της προσπαθούσαν να της ανοίξουν τα μάτια, να την βοηθήσουν να δει την αλήθεια. Αλλά μετά ήρθε η ώρα του μωρού. Και η ώρα του γάμου. Και το γλυκό όνειρο του παραμυθιού μετατράπηκε στον σκληρό εφιάλτη της πραγματικότητας. Το κορίτσι έγινε απότομα γυναίκα. Αφήνει την σχολή, την δουλειά και την οικογένεια της για να φροντίσει το μωρό και τον άντρα.
Ο άντρας αν πιει λίγο παραπάνω μπορεί να κάνει το οτιδήποτε χωρίς να φταίει. Μπορεί να χαστουκίσει και την γυναίκα του αφού μετά θα της προσφέρει γονατιστός λουλούδια. Με τον καιρό η γυναίκα ξεχνάει τον έξω κόσμο. Ξεχνάει τους γονείς της και μιλάει κρυφά μαζί τους όταν ο άντρας της εργάζεται. Μια μέρα όμως αυτός βρίσκει ένα κινητό τηλέφωνο κρυμμένο. Και τότε αρχίζει το κυνηγητό. Όχι αυτό που κάνουν οι ερωτευμένοι στην παραλία, αλλά αυτό που κάνει μια γυναίκα για να σωθεί από την μανία του άντρα της.
Προσπαθεί να βγει από το σπίτι και αυτός της κλείνει τα χέρια στην πόρτα. Και χτυπάει. Χτυπάει δυνατά μέχρι να την διαλύσει. Έπειτα η γυναίκα φοβάται. Δεν τολμάει να μιλήσει. Δεν τολμάει ούτε να αναπνεύσει. Το μωρό της κλαίει και αυτή δεν νιώθει τίποτα. Έτσι ο άντρας θυμώνει. Την κατηγορεί για παράλληλη σχέση. Πώς μπορεί, αφού έχει να βγει από το σπίτι της χρόνια; Την χτυπάει και την πετάει κάτω σαν σακί. Μετά πρέπει να την πάει αναίσθητη στο νοσοκομείο "γιατί χτύπησε στο ντουλάπι της κουζίνας".
Επιτέλους ξυπνάει! Βλέπει την ζωή που έχασε και την ζωή που θα ακολουθήσει αν συνεχίσει να είναι μαζί του. Δυστυχώς στα μάτια της είναι ακόμα εκείνο το αγόρι του γυμνασίου που της έδινε κρυφά φιλιά. Το μωρό της όμως κινδυνεύει. Έτσι μαζεύει όση αντοχή έχει και τον αφήνει. Και είναι πια ελεύθερη και δυνατή.

"Κανείς δεν είναι μόνος. Πάντα θα υπάρχει δίπλα σου ένας αληθινός φύλακας άγγελος να σε προσέχει. Αρκεί να έχεις τα μάτια ανοιχτά για να τον δεις. Γιατί δεν αξίζει να ρισκάρεις την ζωή σου για κάποιον που δεν την σέβεται"

Αποδοχή και ξανά αποδοχή (;)

Διάβασα κάπου πως υπάρχουν πέντε στάδια αποδοχής. Και τα έζησα. Και τα πέντε.

Η προδοσία είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε μια σχέση. Σε καταστρέφει εσωτερικά 

αλλά, γιατί όχι, και εξωτερικά.

Αρχικά, μόλις συμβεί το γεγονός, περνάς το πρώτο σοκ, μικρό ή μεγάλο. Μπορεί να μην επηρεαστείς πολύ, αλλά αυτό που μετράει είναι ο πόνος. Ο πόνος της προδοσίας...Το ίδιο το συμβάν καμία σημασία δεν έχει αφού κάθε ψυχή είναι διαφορετική και έχει διαφορετικές αντοχές. Αυτό που κάνει το σοκ τόσο σημαντικό είναι οι άμυνες του εαυτού. Στην αρχή δεν το αντιλαμβάνεσαι πραγματικά, δεν το νιώθεις. Αργότερα όμως, μετά από μέρες ή μήνες, το μυαλό επαναλαμβάνει ξανά και ξανά. Νομίζεις πως αυτό που έχει συμβεί δεν σε επηρεάζει καθόλου και όλα είναι μέλι γάλα.

Το δεύτερο στάδιο της αποδοχής, το οποίο επαναλαμβάνεται όποτε πονάς, είναι η άρνηση. Η άρνηση προκύπτει από τις ιδέες που έχεις του τύπου "Δεν μπορεί να έγινε" ή "Πώς μπόρεσε να μου το κάνει", και παρόμοιες μαζοχιστικές σκέψεις που δημιουργούν μια μόνιμη κατάσταση deja vu. Η άρνηση πηγαίνει πακέτο με την σύγκριση. Εσύ θεωρείς τον εαυτό σου τρίκαλο και ποτέ δεν θα έκανες κάτι τέτοιο στον φίλο-σχέση-αδελφό-ξάδελφο. Και αυτό σε πονά ακόμα πιο πολύ. 

Ο πόνος, η θλίψη είναι μέρος της άρνησης. Σταδιακά η άρνηση της πραγματικότητας μετατρέπεται σε παράπονο και σε αυτοτιμωρία. Τι έκανες λάθος; Πού έφταιξες; Πονάς και δεν ξέρεις ούτε εσύ τον αληθινό λόγο. Πονάει περισσότερο η προδοσία ή η απώλεια ενός φίλου; Το στάδιο του πόνου έρχεται και ξανάρχεται. Και στην πραγματικότητα δεν ξέρω αν φεύγει...Πονάς γιατί δεν μπορείς να εμπιστευτείς. Πονάς γιατί τα αισθήματα έχουν σχεδόν φύγει. Αλλά αυτό που έμεινε τον ζητάει πίσω. 

Καθώς βιώνεις την θλίψη αρχίζεις να νιώθεις την οργή. Πρέπει να κατηγορήσεις κάποιον για την ραγισμένη σου καρδιά. Θυμώνεις με όλα, βρίσκεις πάντα αφορμές για να θυμηθείς ακριβώς τι έχει συμβεί και να βασανίσεις πάλι τον εαυτό σου. Ο πόνος και η οργή είναι τόσο κοντινά στάδια που πολλές φορές μπερδεύουν ακόμα και εσένα. 

Νιώθεις τόσο θυμό και οργή και σιγά σιγά περνάς στο στάδιο της αποδοχής. Νιώθεις καλά με τον εαυτό σου και ασφαλής. Αποφασισμένη. Δυνατή. Έχεις αποδεχτεί πια αυτό που συνέβη και ζεις μ' αυτό. Έχεις βρει και μια λογικά αιτία για όλα όσα σε πλήγωσαν. Όλα είναι τέλεια! 

Μπορείς όμως να αφεθείς στα συναισθήματά σου χωρίς φόβο;

Το σκηνικό επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Αρκεί μια φωτογραφία, ένα τραγούδι, ένα όνειρο και αρχίζεις πάλι τα δάκρυα. Το χειρότερο; Περνάς από την αρχή όλα τα στάδια. 

Τελικά το έχεις αποδεχτεί;